Nu was ik, noch de redactie zinnens onze veer of pluim uit de inktpot te halen om ‘Latem Leven’ te recenseren, maar een trouwe abonnee dropte een niet te verwaarlozen en dus dankbare satirische bijdrage in onze mailbox .

En ja, we moeten toegeven dat er een kwalijke wind waait door de dorpen die nog steeds de kunstenaarsdorpen bij uitstek blijken te zijn in Vlaanderen.

De kunst die eertijds zo geprezen werd, is met stille trom verdwenen en verwezen naar veilinghuizen waar ze amper scoren.
De plaatselijke kunstenaars krijgen amper aandacht en worden overvleugeld door het best prijzig, commerciële aanbod van de ‘vigerende’ kunstgalerijen. Die hebben in hun ‘hypermarkten’ een aanbod aan in- of aangevoerde kunst van artiesten die happig zijn naar de muren van de ‘rijken’ over wie de media het zo vaak en graag hebben en die een sterk vertekend beeld geven van hoe Latem leeft.

De docusoap die momenteel loopt, accentueert onmiskenbaar die misvatting en brengt ergernis voor de modale inwoner.
Vooraleer wij ons hier op de redactie verder gaan verdiepen in het aanbod van ‘Naked Attraction’, de Dag van het Naakt Tuinieren’ of ‘Blootgewoon Museumbezoek ‘ geven we graag de ‘pluim’ door aan columnist en satiricus Cato Maior die voor ons de eerder genoemde docusoap fileerde.

LATEM  LEVEN.

Er is erg, er is erger en er is Latem Leven.

Er is een jongetje met een strak kontje en een hondje, die als hij klein was in een ton bleekwater is gevallen.   Het heeft een Hypocrates eedje afgelegd en komt dus doktoortje spelen op de Kortrijkse Steenweg.   Het heeft een schootvriendje dat zijn haartjes laat bijknippen onder toezicht van het kontje en zijn hondje.   Het hondje heet Louise en wordt regelmatig gekust en gemuild door Mijnheer doktoor.   Professor Van Ranst, trek uw rode pull aan en ren naar de studio’s, de hondepokken komen eraan.

Welkom aan onze nieuwe esthetische chirurg.  Vrouwen met beschaamde lippen, mannen met een te kort lontje, allen daarheen.

Ach, had ik maar een hamertje en een zaagje, ik zou….

Er is die ondernemer die iets onderneemt en dus een villa aan de Leie koopt.  Villa gebouwd in 1930 met een interessante geschiedenis tussen zijn muren.   Niets daarover, alleen wordt ons verteld in welke hoek het kinderbedje komt te staan.  Mevrouw is zwanger, vandaar.  Verder worden wij meegesleept in het misterie van de stank in zijn boot.  What is it ? Who done it ?   Is het een stinkdier, is het een lijk ?  Nu ook een Murder on the Leie,  Murder on the Latem Express ?   Nee hoor, gewoon een stuk plastiek te dicht bij de motor.   Spannend zeg.   De Hercule Poirot in ons blijft verweesd achter met deze ontknoping van  ‘t half zeven donker.

Er zijn die symphatieke Boxy’s.  Er is er maar eentje overgebleven in Latem.   De rest zit in de Caraïben op Harry Bellafonte’s island in the sun.  Ze bouwen een nieuw nestje, hotelletje, pied à sable, whatever.   Publiciteit, publicitorum.  Nu nog de prijs voor een all-in met extra korting voor VTM kijkers.  Goe bezig  Boxytjes, deugenietjes.

Er is die jongen die lichamen bouwt of in het jargon, een body builder.  Hij heeft een vriendin die niet op haar tong is gevallen , maar waarschijnlijk wel op iets anders.  Ze zoeken en bezoeken een appartement in Latem,  dat is nog eens  nieuws zeg.   De jongen met zijn lichaam als een kathedraal zien en horen wij dan raad geven aan de idioot van dienst in zijn gym lokaal.  Hij wijst hem op het belang van een gezonde geest in een gezond lichaam.  Waw, hij kent zijn Latijnse wijsgeren.   Wij wensen het jonge koppel veel geluk maar voor de rest kan mij dit alles geen moer, zelfs geen zier schelen.

Er is gelukkig Latem kermis met honden en geiten die moeten gekeurd worden.  Wie is de stomste geit van Latem.  Eerste prijs, een doos  bokkepootjes van Suffys.  
Maar er is ook Isabelle A op een podium, ze zingt haar ziel uit het lieve lijfje.  Is ze nog steeds dat lekker beest , ja hoor.  Haar te zien als intermezzo in dit slechtste programma sinds Latem Leven  vorig jaar, is een verademing.

Het beste van Latem Leven zien wij tijdens de reclame blokken, het is een opluchting om even te bekomen van wat voorafging.