De tentoonstelling Het Erf verkent de collectie van Irma en Jules Dhondt-Dhaenens, waarvoor zij in 1967 het ‘Museum Mevrouw Jules Dhondt-Dhaenens’ lieten bouwen te Deurle.
Nu, 56 jaar later, bestudeert Museum Dhondt-Dhaenens de oorsprong van zijn eigen bestaan aan de hand van een selectie historische kunstwerken en nooit eerder getoond archiefmateriaal.
De tentoonstelling is het resultaat van een intensieve zoektocht naar de persoonlijke verhalen over de collectie en haar stichters.
j
De collectie van MDD is een tijdscapsule die het verhaal vertelt van een geëngageerd mecenas koppel dat zich inzette voor de bevordering van het Vlaamse cultuurlandschap. Irma en Jules Dhondt-Dhaenens kochten kunst vanuit een sterke betrokkenheid met de kunstenaar en de Leiestreek, zoals blijkt uit sommige radicale keuzes.
Het Erf speelt in op de persoonlijke aard van hun verzameling en het artistieke en politieke klimaat waarin de collectie is ontstaan en wil vooral nieuwe dialogen tussen de kunstwerken met een frisse blik mogelijk maken.
Naast de historische opstelling in de patio-ruimte, wordt de Sorry-installatie van Guillaume Bijl getoond. Dit zet de historische samenkomst tussen erfgoed en hedendaagse kunst in MDD voort.
PRAKTISCH
12.03.23—21.05.23 Tentoonstelling Locatie Museum Dhondt-Dhaenens Museumlaan 14 B-9831 Deurle
Wij stuurden onze redacteur Horst-Jürgen naar de opening en plaatsen hierbij zijn impressie
Chris De Clercq heeft zich in zijn rijk gevulde carrière zich zowat alle disciplines van de beeldende kunst eigen gemaakt. Alleen het conceptuele kon hem niet bekoren.
Een kunstwerk moest esthetisch, verzorgd, afgewerkt zijn. Schoonheid en uitstraling zijn voor hem als artiest primordiaal. Waar hij in zijn prille beginperiode (1957) beïnvloed werd door de abstracte en de constructivistische kunst, keek hij tot 1964 op naar het maniërisme van de 19de/20ste eeuw waar de figuren in de meest ondenkbare, verdraaide poses werden afgebeeld. Eén facet kon hij echter niet van zich afzetten: de vaardigheid en de uitstraling van figuren als Da Vinci, Michelangelo, El Greco en dichter bij ons Jeroen Bosch. Zij bleven zijn initiële voorbeelden.
De tweede helft van de jaren zestig stak de humane beleving bij hem op. Grootsheid en verval werden meer en meer een thematiek in zijn geschilderde en vooral in zijn getekende oeuvre.
In de jaren zeventig verschijnt de symboliek. Dit resulteert in fijnzinnige surrealistische taferelen onder invloed van zijn vroegere docenten Octave Landuyt en Jos Trotteyn en brengt hem uiteindelijk toch terug naar zijn passie voor de kunst van Jeroen Bosch.
In 1978 komt Chris De Clercq in contact met een schildercollectief rond Wally Van De Velde en het ‘Kunstschip Dronghene’. De Symboliek blijft, maar onder invloed van dit collectief gaat Chris zich verdiepen in de Egyptische kunst.
In de jaren tachtig schildert hij o.a. ‘De 12 tekens van de Dierenriem’ en ‘De 7 Hoofdzonden’, werken die, samen met zijn ontelbare fresco’s en trompe-l’oeils tot het summum van zijn oeuvre worden gerekend. Op zijn vijftigste wordt Chris voor het eerst vader en dat brengt hem een geestelijke verrijking. Het wordt een inspiratiebron voor totaal nieuwe, ja vernieuwende, schilderijen en aquarellen.Het symbolisme verwatert en ruimt plaats voor een eerder impressionistische benadering van de schilderkunst. Van dan af aan krijgt hij ook meer aandacht voor de aquarelkunst.
In 1996 raakt Chris dan weer in de ban van de Indische cultuur en vindt er Zen, de rust. Een tocht door de Thar-woestijn en de mystieke eenvoud van de Indiërs resulteren in eenvoudige, maar schitterende aquarelreeksen.
Die zalige ervaring zal hij later doortrekken tot zijn eigen habitat, de wijk Hoog-Latem, de Provence en zijn favoriete vakantieplekken Lago D’Iseo, Monte Isola in het Italiaanse Trente waar hij trouwens vaak eregast was bij de bloemenfeesten, in Peschiera (2014) en in Carzano (2015) waar hij door het plaatselijke gemeentebestuur met een solotentoonstelling geëerd werd.
Het ontluiken en de aanleg van de Westerplas en de Oosterdijk was voor Chris De Clercq een nieuwe uitdaging. Dit, naar plaatselijke normen, immens overstromingsbekken groeide uit tot een prachtig natuurreservaat met een grote diversiteit aan fauna en flora. Chris kon er uren genieten, schetsen of fotograferen en legde zijn impressies vast op doek en papier. Als gastdocent bij diverse kunstcollectieven kon hij er, schier in zijn achtertuin, met zijn ‘leerlingen’ van Art@De Pinte of Latems Creatief vaak schetsen of aquarelleren in een natuur die hem boeide en ook artistieke zuurstof gaf.
Half november 2018 bracht hij, hoewel toen al zwaar ziek, met de steun van zijn vrouw Mia en enkele vrienden nog de tentoonstelling ‘Reflecties’ in de Pastorie van Deurle. Hij wou zelf en op de gepaste wijze, dus fier, met een selectie uit zijn rijk gevulde parcours en oeuvre afscheid nemen. Enkele weken later, op 14 december 2018, moesten ook wij definitief afscheid nemen van deze gulle kunstenaar en warm mens.
Nu, vijf jaar later, brengt zijn weduwe, Mia, een selectie uit zijn oeuvre naar de plaats waar hij toen zelf, tussen zijn werk, familie en vrienden afscheid wou nemen. Deze herdenking is vrij en doorlopend toegankelijk op 21, 22 en 23 april 2023.
Lana Trotovsek (viool) en Maria Canyigueral (piano) brengen vioolsonates van Beethoven en Prokofiev op zaterdag 4 maart om 20u in de kerk OLV van Bijstand te Lozer!
LozerCultureel durfde wel eens internationaal te gaan. De liefde voor muziek zette LozerCultueel er toe aan te zoeken naar het allerbeste. Memorabel waren de concerten met Pierre-Alain Volondat, Mikhaïl Bezverkhny, Severin von Eckardstein, Ivan Karizna, Amanda Favier, Sigiswald Kuijken … Toen echter in maart 2017 de relatief onbekende Lana Trotovsek (viool) met Maria Canyigueral (piano) Lozer aandeden, was dit een gebeuren van formaat. Hun optreden sloeg in als een bom. Aangekondigd als “Concerts of the Rising Stars”, mogen we nu 6 jaar later aangeven dat deze twee uitzonderlijke artiesten serieus “gerezen” zijn op de internationale ladder. We noemen ze nu “the Risen Stars”. Optredens over de hele wereld met een zeer ambitieuze aanpak hebben hen een reputatie opgeleverd die staat als een huis.
Het is dan ook voor LozerCultureel niet alleen een blij weerzien en een bijzonder genoegen, maar vooral een grote eer hen weer hier te mogen aankondigen. Na de coronamalaise durfden we niet onmiddellijk op ons grootste verzet te draaien, maar nu, nu draaien we de knop om. Voor wie echt wil meetrillen met het allerbeste: fasten your seatbelts!
Inkom €25 VVK, €30 ADK, -23 jaar gratis Zend liefst een mailtje naar lozercultureel@hotmail.com … maar een belletje is ook mogelijk: 0470/08.21.30
Zaterdag 4 maart om 20u In de kerk OLV van Bijstand te Lozer Deuren open vanaf 19u30
Civiele Bescherming regelt het verkeer. Gratis parking in de Lozerdreef of aan Parochiaal Centrum. Achteraf fijne evaluatie-receptie in Parochiaal Centrum met kans tot contact met de artiesten.
Hooglatem krijgt er op één jaar tijd niet één maar twee speelbossen bij. Enerzijds voegt het bestuur in de Moeistraat, waar een toegangspoort naar het Parkbos ingericht wordt, enkele speelelementen toe aan het jonge bos. Anderzijds wordt op het speelterrein Tussen Beken zelf een stuk bos toegevoegd aan de speelelementen.
Tussen Beken
Op het speelterrein Tussen Beken werden 20 ruwe berken (Betula pendula), 8 zwarte elzen (Alnus glutinosa) en 6 amberbomen (Liquidambar styraciflua) aangeplant. Verder wordt aan de straatzijde een struikengordel aangelegd met voornamelijk inheems plantmateriaal, zoals sporkenhout en kornoelje. Deze aanplant kan een bescheiden bos genoemd worden.
De bomen zullen voor de nodige verkoeling zorgen. Op het speelplein waren immers weinig schaduwplekken te vinden. Het speelplein in Tussen Beken heeft bovendien een strategische ligging: het bevindt zich tussen de Westerplas en het Parkbos. De nieuwe bomen zorgen tot slot voor extra beschutting en broedplaatsen voor onder andere vogels en vleermuizen. Het nieuwe bosje zorgt dus niet enkel voor schaduw, maar draagt ook bij aan de biodiversiteit. En uiteraard is het leuker spelen op een bomenrijk speelplein.
Bosje aan speelterrein is aanzet… naar vergroening
Eva Rossie leerden we als model kennen in Flair en de modebladen uit de jaren ’80, ze was piepjong en bloedmooi. Eva studeerde fotografie en kunstgeschiedenis en reisde zowat de hele wereld rond als professioneel model. Toen ze veertig werd, vond ze dat ze haar passie voor de fotografie moest verzilveren en besloot ze de andere kant van de lens te exploreren en ging ze zelf de camera hanteren.
EVA (52): “Fotografie is altijd mijn grote passie geweest. Na mijn veertigste liet ik het modellenleven achter me. Ik studeerde kunstgeschiedenis in Gent en ondertussen was ik assistent van mijn man, Carl de Keyzer.
Pas op mijn vijftigste begon ik terug zelf te fotograferen, met als doel: de beeldvorming rond gender. Dat doe ik via portretten en naaktfotografie. Naaktfotografie ligt niet voor de hand, maar al doende leert men. Ik heb mezelf veel gefotografeerd. Mijn eigen lichaam was als het ware het oefenterrein. Door die foto’s te delen, reikte ik andere vrouwen de hand. Ze hadden meteen door dat ik mezelf niet probeerde te verheerlijken, maar net een eerlijk portret wou maken. Zo groeide ik geleidelijk aan naar een eigen stijl waarvan Les (Dés)Habilleuses een culminatiepunt is.
Noem mijn stijl gerust ‘visual storytelling’ waarbij het model centraal staat. Mijn modellen geven zich letterlijk en figuurlijk bloot. Voor de expo en het boek werkte ik met 28 modellen in het Kasteel van Laarne.
Er zijn een paar professionele modellen bij, maar de meeste zijn vriendinnen of mensen die ik via via leerde kennen. 28 modellen, dat zijn 28 verschillende karakters. Voor mij draait alles om de ontmoeting. Elke fotoshoot is een intens proces. Een beeld is een wisselwerking tussen model en fotograaf. Waar voelt het model zich goed bij? Hoe gaan we om met zijn of haar kwetsbaarheid? Mag er een vetrolletje getoond worden? Is een zichtbare tepel een stap te ver? Bij elk van de modellen zijn de antwoorden op die vragen anders. Eigenlijk is heel het project het resultaat van de ontmoeting met die 28 mensen en de dialoog met het kasteel. Tegelijk heb ik in dat jaar dat ik met Les (Dés)Habilleuses bezig was ook veel geleerd over mezelf. Dit project voelt echt aan als een bevrijding. In het boek beschrijf ik de theoretische onderlaag van het project. Bij sommige foto’s ga ik ook dieper in op hoe een foto tot stand is gekomen. Het gaat er mij niet om zomaar visual pleasure te creëren. Akkoord, een foto moet stilistisch kloppen. Maar het achterliggende verhaal is minstens even belangrijk.”
Eva heeft ook de wereld gezien dankzij haar baan als professioneel model. Deze ervaringen geven haar oog voor schoonheid, een talent om met vrijwel iedereen om te gaan, en een gevoel van hoe het is om te worden onderworpen aan de blik van de fotograaf. Ze weet wat het is om je kwetsbaar te voelen. Als mens, als vrouw. Maar in deze kwetsbaarheid vindt ze elegantie.
Ze werkte nauw samen met enkele van de beste fotografen ter wereld, zowel als model als of als assistent. Denk dan maar aan projecten van Japan tot de VS, en van mode tot documentaire. Deze diverse ervaringen hebben Eva Rossie een uitgebreide set aan vaardigheden opgeleverd en het vermogen om beelden vanuit verschillende invalshoeken te benaderen.
Eva Rossie is een pleitbezorger voor de waarde van alle mensen. Iedereen, ongeacht geslacht of leeftijd, moet zich sensueel en gewenst kunnen voelen. De vrouwelijke blik van Eva Rossie zorgt natuurlijk voor een verfrissend perspectief. Uw persoonlijke boeiende allure komt steeds naar voren in haar foto’s – op .
Eva Rossie helpt je je op je gemak te voelen, en op haar beurt helpt ze je gevoel van sensualiteit natuurlijk te laten aanvoelen. Ze biedt gepersonaliseerde fotoshoots aan en Fine Art Prints. En nu ook haar eerste boek ‘Les (Dés)Habilleuses’ dat ontstaan is dankzij een samenwerking met het kasteel van Laarne.
De tentoonstelling
Waar? Kasteel van Laarne, Eekhoekstraat 5, 9270 Laarne. Wanneer? Van 18 februari tot en met 26 maart 2023. Open van dinsdag tot en met zondag van 11.00 tot 18.00 uur. Gesloten op maandag. Hoe lang? Een bezoek duurt ongeveer 1 tot 1,5 uur.
Zaterdag 18 februari 2023 tot en met zondag 26 maart 2023
In 1995 gingen we met een satirepamflet van start om op ludieke manier commentaar te geven of de spot te drijven over of met het reilen en zeilen in een dorp dat alom gehonoreerd werd met de eretitel van ‘Het kunstenaarsdorp in Vlaanderen’ en dit omdat enkele; de steden ontvluchtte, kunstenaars zich door de lokroep van de plaatselijke Lorelei, Binus Van den Abeele, verzamelden aan de pittoreske oevers van de Leie. Daar ontspon zich dan in de kortste keren het begrip ‘Latemse School’. volgens latere cultuur- en kunstrecensenten een jammere misvatting, want van een ‘school” was helemaal geen sprake. Het was eerder een samenloop van gunstige omstandigheden die deze kunstenaars daar samenbracht. Vooreerst was er de rust en schoonheid van landschappen als bos, weide en Leie maar bovenal de gedrevenheid van burgemeester en gemeentesecretaris Albijn Van den Abeele die, als gemeentemandataris en rentmeester van enkele gegoede families, de ‘zwervende’ kunstenaars een betaalbaar onderdak kon en mocht bieden en zo de knepen van zijn passie, de schilderkunst kon vervolmaken.
Nagenoeg een eeuw zou Latem een rustig, landelijk ‘boerengat’ blijven. Heerlijke tijden moeten dat geweest zijn. Verplaatsingen gebeurden met paard en kar, per fiets of te voet. Buurgemeente Deurle had toen al zijn kastelen en “huizen van plaisance’ waar de adel en de katoenbaronnen hun zinnen hadden op gezet. Latem zou snel volgen maar ‘echte’ kasteelheren waren er niet. Toen Albert Feyerick, een Gentse katoenmagnaat, al in 1907 en later zijn broer Jacques het golfdomein ‘Les Buttes Blanches’ uitbouwden tot één van de mooiste Belgische golfclubs, volgden snel de villa’s van rijke industriëlen maar wel ten koste van heide en bossen. Ook de auto verscheen in het landschap, maar de ‘modale’ wandelaar kon toch nog ten volle genieten van de architectuur en de prachtig aangelegde tuinen. Van heinde en ver verschenen de ‘weekendwandelaars’ in de nog groene en fleurige dorpen en hun dreven. Midden de zestiger jaren kwam er overal ten lande een grote ‘verkavelwoede’. Tot dan was er amper een wetgeving voor stedenbouw, verkavelingen en bouwvergunningen. De landbouwgronden kregen de interesse van de grote ‘spelers’ bij bouwmaatschappijen en stegen in waarde. Deze wending betekende dan ook ook de teloorgang van het boerenleven. De hard labeurende landbouwers kozen voor geld. Sint-Martens-Latem kreeg een totaal andere ‘invulling’ en werd een eerder residentiële gemeente, die gelukkig nog wat landelijkheid bleef uitstralen. Met de jaren ebde ook het landelijke stilaan weg…
Het is echter niet aan ons om die geschiedenis uit te diepen. Over Sint-Martens-Latem, de kunst en de Leie verscheen al heel wat lectuur. Erudiete auteurs en heemkundigen penden lijvige boeken met bijhorende illustraties vol.
DE LOATEMSCHE KLEPPE… verscheen voor het eerst als pamflet in september 1995. In eerste instantie op 100 exemplaren, later opgedreven naar 500 met de steun van enkele plaatselijke middenstanders, gemeenteraadsleden en de drukker-koster van De Pinte, het latere Sixtobel. Het pamflet lag tot 2010 te grabbel in plaatselijke winkels, horecazaken en de bib of werd ‘gericht gebust’ door sympathisanten. Toen Drukkerijen De Muyter, Schaubroeck en Geers tussen 2000 en 2012 bijsprongen, kende de editie haar hoogtepunt en werd het verspreid op 2.000 exemplaren. De daaropvolgende jaren hielden we het hoofd boven water door sponsoring van Dhaene Tailor, Eurocarcenter en veel sympathisanten. De oplage en het formaat vielen terug maar de doelstelling van satire en ludieke berichtgeving bleef. Het pamflet ging ook viraal dankzij leiestreek.com en Facebook om tijdens de pandemie even terug ‘in de kast’ te gaan. Eind 2021 stonden we er terug en kregen we gastcolumnisten als Marc Nelen en Carlos Alleene om eens andere klokken te laten kleppen.
Hierna de nieuwste Kleppe en de eerste die zowel op papier en digitaal verscheen.
Tijdens de eindejaarsperiode staat het atelier en de expositieruimte van kunstenaar Martin Wallaert in het teken van gezelligheid.
De kunstenaar ontvangt u persoonlijk, toont er zijn nieuwe werken en verwent u met een eindejaarsattentie.
Verder zijn er ook nieuwe bronzen beeldhouwwerken van de kunstenaar Jan Desmarets te zien.
Bezoeken aan het atelier op andere dagen en voor groepen kunnen op afspraak.
Nog tot 22 januari 2023 loopt ook de tentoonstelling “Leiestreek in woord en beeld” in het museum van Deinze, mudel met o.a. werk van kunstenaars Martin Wallaert, Modest Huys, Roger Raveel,Gustave en Léon De Smet, Emile Claus, enz…..
Het schilderij van kunstenaar Martin Wallaert, hier opgenomen, kreeg als titel: Eric met Zara en Zita – Machelen Put en is een nieuw werk van de kunstenaar.
Het werk is een onderdeel van een reeks rond 10 jaar leven en werken in Zulte. Het geeft de unieke dorpssfeer weer die hier nog hangt, vertelt de kunstenaar.
Een bijhorende gedicht “Leiedorp” is van wijlen E.H. Albert Devos, pastoor-dichter en goede vriend van Martin uit de periode toen hij in Wannegem-Lede woonde, is te kijk…
Er is een catalogus van deze tentoonstelling met alle werken en gedichten, die verkrijgbaar is in het museum.
Eindejaarstip: combineer beide bezoeken tijdens uw uitstap in onze mooie en inspirerende Leiestreek.
Meer werk van Martin Wallaert: In restaurant De Karper in Machelen-aan-de-Leie hangen in een wisselende collectie werken van de kunstenaar.
In september 2022 presenteerde het lokaal bestuur het voorstel voor het fietsnetwerk in de gemeente, en dit tijdens drie overlegmomenten in de drie buurten van de gemeente (Latem, Deurle en Hooglatem).
Alle inwoners kregen de kans om opmerkingen en suggesties over te maken. Op basis van die feedback werd het voorstel gefinaliseerd en ter goedkeuring voorgelegd aan de gemeenteraad op de zitting van 21 november 2022. Het voorstel werd unaniem goedgekeurd.
Concreet heeft het bestuur de ambitie om meer dan 17 km aan fietsstraten en 2,5 km aan fiets-suggestiestroken in te voeren als aanvulling op de bestaande fietspaden en fietssnelwegen. De realisatie van deze verbindingen moet bijdragen aan meer veilige en comfortabele verplaatsingen met de fiets in de gemeente.
Fietsnetwerk Sint-Martens-Latem
In uitvoering van het meerjarenplan maakte het lokaal bestuur, in samenwerking met de verkeersexperten van bureau Traject,een fietsactieplan op. Een belangrijk onderdeel van het fietsactieplan is het fietsnetwerk, dat inzet op veilige en comfortabele verplaatsingen tussen de verschillende wijken en de belangrijkste attractiepolen in de gemeente (zoals scholen, sporthal, jeugdbeweging …).
Het principe is dat fietsers naar het fietsnetwerk worden aangezogen, ook als dit een kleine omweg zou betekenen. Een concentratie van fietsers zorgt er tegelijk voor dat hetgemotoriseerd verkeer maximaal naar andere wegen wordt geleid.
Een fietsnetwerk kan bestaan uit een combinatie van fietspaden, fietssuggestiestroken, fietsstraten, gemengd verkeer … De keuze wordt straat per straat gemaakt, naargelang de kenmerken van de weg. Bij de uitwerking van het fietsnetwerk in Sint-Martens-Latem werd rekeninggehouden met verschillende criteria, om zo tot duidelijkeassen te komen tussen de verschillende wijken.
• Bestaande fietspaden: Mortelputstraat, Latemstraat, Philippe de Denterghemlaan, Pontstraat, Golflaan, Karel Lodewijk Maenhoutstraat, Kortrijksesteenweg, Moeistraat en Keistraat.
• Fietsstraten: Hoge Heirweg, Paddenhoek, Baarle-Frankrijkstraat, Eikeldreef, Burgemeesterstraat, Brakelstraat, Nelemeersstraat, Kasteeldreef, Lindenstraat, Oude Pontweg, Rode Beukendreef, Mulderdreef, Dorpsstraat, Wijngaard, Oude Viersschaarstraat, Brandstraat, Kapitteldreef, Vijverhoflaan, Hoge Kouter, Bunderweg, Oudburgweg, Palepelstraat, De Knok, Zevecotestraat, Twee Dreven en Broekstraat.
• Fietssuggestiestroken: Heidebergen, Koperstraat, de brug in de Broekstraat en Klapstraat.
In een netwerk van fietsstraten krijgen de fietsers de belangrijkste plaats, en zijn de voertuigen te gast. Zo worden kinderen en volwassenen die in staat zijn om te fietsen, uitgenodigd om meer de fiets te nemen. Meer fietsers betekent veiliger fietsen.
Toekomstige infrastructurele werken
Toekomstige infrastructurele werken op de openbare weg zullen ook steeds worden getoetst aan de achterliggende visie en principes van het fietsnetwerk. Fietsveiligheid en -comfort moeten immers belangrijke speerpunten zijn bij investeringen in het publiek domein.
Timing
De huidige planning is weliswaar onder voorbehoud, maar tegen de zomer van 2023 wil het bestuur de meeste fietsstraten ingevoerd hebben. Daarnaast plant het bestuur een evaluatiemoment na een periode van 12 maanden, in de zomer 2024.
Meer informatie
Op de webpagina www.sint-martens-latem.be/fietsnetwerkvindt u meer informatie over het fietsnetwerk, de diverse vormen van fietsinfrastructuur en een digitale kaart waarop de fietspaden, fietssuggestiestroken en fietsstraten werden aangeduid.
Nu was ik, noch de redactie zinnens onze veer of pluim uit de inktpot te halen om ‘Latem Leven’ te recenseren, maar een trouwe abonnee dropte een niet te verwaarlozen en dus dankbare satirische bijdrage in onze mailbox .
En ja, we moeten toegeven dat er een kwalijke wind waait door de dorpen die nog steeds de kunstenaarsdorpen bij uitstek blijken te zijn in Vlaanderen.
De kunst die eertijds zo geprezen werd, is met stille trom verdwenen en verwezen naar veilinghuizen waar ze amper scoren. De plaatselijke kunstenaars krijgen amper aandacht en worden overvleugeld door het best prijzig, commerciële aanbod van de ‘vigerende’ kunstgalerijen. Die hebben in hun ‘hypermarkten’ een aanbod aan in- of aangevoerde kunst van artiesten die happig zijn naar de muren van de ‘rijken’ over wie de media het zo vaak en graag hebben en die een sterk vertekend beeld geven van hoe Latem leeft.
De docusoap die momenteel loopt, accentueert onmiskenbaar die misvatting en brengt ergernis voor de modale inwoner. Vooraleer wij ons hier op de redactie verder gaan verdiepen in het aanbod van ‘Naked Attraction’, de Dag van het Naakt Tuinieren’ of ‘Blootgewoon Museumbezoek ‘ geven we graag de ‘pluim’ door aan columnist en satiricus Cato Maior die voor ons de eerder genoemde docusoap fileerde.
LATEM LEVEN.
Er is erg, er is erger en er is Latem Leven.
Er is een jongetje met een strak kontje en een hondje, die als hij klein was in een ton bleekwater is gevallen. Het heeft een Hypocrates eedje afgelegd en komt dus doktoortje spelen op de Kortrijkse Steenweg. Het heeft een schootvriendje dat zijn haartjes laat bijknippen onder toezicht van het kontje en zijn hondje. Het hondje heet Louise en wordt regelmatig gekust en gemuild door Mijnheer doktoor. Professor Van Ranst, trek uw rode pull aan en ren naar de studio’s, de hondepokken komen eraan.
Welkom aan onze nieuwe esthetische chirurg. Vrouwen met beschaamde lippen, mannen met een te kort lontje, allen daarheen.
Ach, had ik maar een hamertje en een zaagje, ik zou….
Er is die ondernemer die iets onderneemt en dus een villa aan de Leie koopt. Villa gebouwd in 1930 met een interessante geschiedenis tussen zijn muren. Niets daarover, alleen wordt ons verteld in welke hoek het kinderbedje komt te staan. Mevrouw is zwanger, vandaar. Verder worden wij meegesleept in het misterie van de stank in zijn boot. What is it ? Who done it ? Is het een stinkdier, is het een lijk ? Nu ook een Murder on the Leie, Murder on the Latem Express ? Nee hoor, gewoon een stuk plastiek te dicht bij de motor. Spannend zeg. De Hercule Poirot in ons blijft verweesd achter met deze ontknoping van ‘t half zeven donker.
Er zijn die symphatieke Boxy’s. Er is er maar eentje overgebleven in Latem. De rest zit in de Caraïben op Harry Bellafonte’s island in the sun. Ze bouwen een nieuw nestje, hotelletje, pied à sable, whatever. Publiciteit, publicitorum. Nu nog de prijs voor een all-in met extra korting voor VTM kijkers. Goe bezig Boxytjes, deugenietjes.
Er is die jongen die lichamen bouwt of in het jargon, een body builder. Hij heeft een vriendin die niet op haar tong is gevallen , maar waarschijnlijk wel op iets anders. Ze zoeken en bezoeken een appartement in Latem, dat is nog eens nieuws zeg. De jongen met zijn lichaam als een kathedraal zien en horen wij dan raad geven aan de idioot van dienst in zijn gym lokaal. Hij wijst hem op het belang van een gezonde geest in een gezond lichaam. Waw, hij kent zijn Latijnse wijsgeren. Wij wensen het jonge koppel veel geluk maar voor de rest kan mij dit alles geen moer, zelfs geen zier schelen.
Er is gelukkig Latem kermis met honden en geiten die moeten gekeurd worden. Wie is de stomste geit van Latem. Eerste prijs, een doos bokkepootjes van Suffys. Maar er is ook Isabelle A op een podium, ze zingt haar ziel uit het lieve lijfje. Is ze nog steeds dat lekker beest , ja hoor. Haar te zien als intermezzo in dit slechtste programma sinds Latem Leven vorig jaar, is een verademing.
Het beste van Latem Leven zien wij tijdens de reclame blokken, het is een opluchting om even te bekomen van wat voorafging.
Klimaatonrecht raast verder. De klimaatcrisis treft vooral mensen en landen die er het minst verantwoordelijk voor zijn. Alleen samen kunnen we het stoppen!
Terwijl overal ter wereld aan de alarmbel wordt getrokken door klimaatactivisten en -experts gaan vervuilende multinationals en nalatende overheden verder hun gang. Tot een Nederlandse advocaat wereldgeschiedenis schrijft met de wet als wapen.
Dit spannende rechtszaal-drama volgt Roger Cox in zijn strijd tegen Shell en andere grote spelers. Hij baande de weg voor een nieuw soort klimaatactivisme. Een hoopvol en inspirerend verhaal dat toont hoe één mens werkelijk een verschil kan maken.
Regisseur Nic Balthazar volgde het hele verhaal en bracht het schitterend in beeld: werkelijkheid die de fictie overtreft.
Hij noemt zichzelf een cinema-activist en komt daarover getuigen na afloop van de film.
• WANNEER: vrijdag 11 november 2022 om 19.30
• WAAR: Raadzaal – gemeentehuis Sint-Martens-Latem, Dorp 1—9830 Sint-Martens-Latem
• PRIJS: toegangskaart €20 /steunkaart €10
Wij rekenen op jullie talrijke aanwezigheid en vragen om zoveel mogelijk
anderen uit te nodigen ook te komen.
Steun- en toegangskaarten te bekomen bij: Kristof Vanden Berghe, kristof.vandenberghe@skynet.be, tel. 0477 69 21 35
DE LOATHEMSCHE KLEPPE IN DE LEIESTREEK 