Toen ik  medio september 1995 op een septemberavond thuiskwam van de dagdagelijkse job in de kunstwereld vond ik (net als een 20-tal collegae perscorrespondenten) een schrijven van ‘De Persgroep’ in de brievenbus  waarin gewoon vermeld stond dat ik mijn laptop binnen de kortste termijn moest inleveren op de dichtsbijzijnde redactie. Verdere uitleg was er niet te lezen, zelfs geen woord van dank voor de jarenlange medewerking.
De media was, zo vernam ik later, aan verjonging toe…

Ik was ronduit verbaasd gezien ik diezelfde ochtend vanuit de regionale redactie nog een drietal opdrachten had doorgekregen voor dringende afhandeling. Daar wist men nergens van en dus heb ik mijn medewerking aan ‘Het Laatste Nieuws’ afgesloten met een stuk over het Museum van Deinze, de verstedelijking van Sint-Martens-Latem en de bescherming van ‘Astenedreef’.

Ik was zowaar in mijn ‘journalistieke eer’ gekrenkt. Men gooit mij niet zomaar bij het grof vuil omdat iemand denkt dat de vervaldatum overschreden is.

Eens je in de media zit, blijf je bezig tot je de geest geeft. Ik zal zelf wel beslissen wanneer ‘de tijd van gaan gekomen is’…

Gelukkig had ik nog mijn kunstrecensies en de berichten en research voor Radio 2 en VRT om bezig te blijven met mijn hobby.
Maar… er ontbrak die scherpe, vinnige pen waarmee ik de massa af en toe een geweten kon schoppen…

Zo ontstond dan ‘De Loathemsche Kleppe’. Nieuws en satire uit Sint-Martens-Latem. Nu eens zalvend en dan weer slaand, maar het gratis blaadje sloeg aan en dat opende uiteindelijk de weg voor een nieuwe uitdaging: het meebesturen van mijn geboortedorp.
Die droom werd in 2000 werkelijkheid, maar gezien je als ‘gewoon’ raadslid jouw stempel niet ten volle kan drukken op het beleid, nam ik het voornemen om – tot spijt van wie het benijdt – via dit kanaal kritiek te blijven spuien over de leefgewoontes, de verstedelijking, de onhebbelijkheden, het snobisme of over het bestuur in een kleurrijke gemeente, maar daarenboven of beter bovenal het plaatselijk dialect in ere te houden en enkele portretten te schetsen van kleurrijke figuren uit het rijke verleden van wat ooit een rustige, landelijke gemeente, zeg maar boerendorpje was.

Toen eind, 2010, de sponsors van de gedrukte versie afhaakten, was zelf financieren geen optie. Sinds dan ‘tapte’ het satirische vat nog enkel digitaal via de website www.albert-haelemeersch.be

In 2016 klopten sponsors echter weer aan en zorgden ervoor dat de gedrukte versie als afgeslankt, maandelijks pamflet opnieuw in de plaatselijke verdeelpunten te grabbel ligt. Een tweehonderdtal digitale abonnees krijgen het bladje per e-mail toegestuurd

Enkele vroegere nummers kan je nalezen via de link https://artiebert.wordpress.com/2013/11/06/de-loatemsche-kleppe/

Omdat er vaak vraag was naar informatie over activiteiten en nieuwtjes uit het werkgebied van de ‘Heemkring Scheldeveld’ en over de Vlaamse Leiestreek werd deze blog geboren. Hij zal slechts af en toe satire bevatten maar je weet nooit! Wees dus alert.

Hier het recentste pamflet met satire DIGITALE KLEPPE IN  CORONAWINTER2020

Tips, aankondigingen van evenementen of gemeentenieuwtjes

zijn steeds welkom via alberthaelemeersch@skynet.be

Kritiek kan de lezer steeds kwijt in de rubriek ‘reacties’.

Ik hoop dat de bezoeker zijn gading vindt.

Albert-Fernand Haelemeersch