Satire

door

Onze columnist LARGHOST is ‘Opgelucht ‘

Het is zondag 13u30. De Paus zit weer in de lucht, Franse vertaling “ s’envoie en l’air”. Hij vliegt huiswaarts met een mijter en talloze sibories -vakkundig vervaardigd door familiebedrijf Slabbinck-en-achterkleinzonen uit Brugge waar laatstgenoemde nu al reikhalzend uitkijkt naar het volgend papaal bezoek binnen dertig jaar- beloftes die hij ons ( en honderden slachtoffers van sexueel geweld) insziens toch minstens tegen pakweg 6 december zou mogen inlossen . Wij geloven voor de gelegenheid nog graag eens in Sinterklaas. Al zouden daar ook al klachten over rondzweven. 

Opgelucht 

De belangrijkste belofte in de ogen van Ome Frans is wel deze aan onze wijlen Koning Boudewijn die twee honderd jaar na de Franse Revolutie Kerk en Staat nog altijd niet van elkaar kon gescheiden houden en als een schijngeiligaard zowel verstek heeft gegeven als de stekker uit zich heeft getrokken. We gaan die schijnzalige vaandelvluchter dus Zalig verklaren, en als hij braaf is en in zijn graf niet aan de kleine kindjes komt die hij levend niet kon hebben gaan ze de schijnheilige naar het schijnt zelfs Heilig verklaren , maar daar mag weliswaar de achter-achter kleinzoon van Slabbinck nog niet teveel op rekenen, want dat zijn Kerkelijke processen die lang duren, en meestal nooit tot iets leiden, een beetje zoals operatie Kelk. 

Ik ben opgelucht. 

Het is 13 u30 en de Paus is gaan vliegen. Het goede aan het bezoek van de Paus is diens gevoel voor timing bij zijn vertrek. Hij is maar net vertrokken, de camera’s van de VRT hebben nog maar de net de Pauselijke staart van het vliegtuig, als een deus in machina achter de wolken ingetrokken, of er wordt opgelucht naar Zürich geswitcht richting onze Belgische Wielerpaus.

Geen enkele venijnige journalist die zich afvraagt of Remco het OK vond om al drie uur op de fiets te zitten zwoegen voor hij in beeld kwam. Waarschijnlijk omdat die van Rome ondanks of dank zij al zijn schandalen meer sponsorgeld voor de VRT opbracht, deden we ons de bedenking. (Bij het ter perse gaan weten we trouwens ook niet of pakweg Huyse Slabbinck ook een duitje in de offerblok van de VRT uitzendingstijd heeft gedaan. En terecht ! We vonden inderdaad bijvoorbeeld de kazuifels van de bisschoppen heel geslaagd en -gelukkig- verjongend; anderzijds hadden de van het Pauselijk hoofd wegwaaiende Solideo eerder van zuignappen voorzien). 

En Remco moet zich geen zorgen maken, Volgens mij verdedigt hij volgend jaar de kleuren van Vaticaanstad ipv onze driekleur. Trouwens: als het voor Boudewijn niet lukt kan Remco volgende eeuw dan eventueel wel zelf Zaligverklaard worden. Misschien brengt dat meer op dan -ocharme- een contractje bij Soudal Quick-Step. 

Larghost,

uw correspondent ergens uit Laken, Koekelberg, Rome of Zürich, 

29 september 2024 

Verstuurd vanaf mijn iPhone

Ome Frans kwam zijn schaapjes tellen, maar bleef walkt
door

COLUMN: De kermis leidt de kiesmachtsgreep”in…

Verkiespijn

Het is zoals bij de tandarts gaan als je geen kiespijn hebt, of tenminste als je er hebt mee leren leven. Je weet dat je er best jaarlijks naartoe gaat, maar je kijkt er anderzijds ook geweldig tegenop. Want terwijl je helemaal niet vermoedt dat je kiespijn zou kunnen hebben, gaat dit bezoek u op de koop toe nog eens extra pijn bezorgen. En u bewustmaken dat de pijn zomaar kan terugkomen als je er maar aan denkt. 

Het bezoek begint met een met zoeterige stem aangemelde “een klein prikje…”. Na die eerste speldenprik begint het echte boor en graafwerk. Men gaat op zoek naar de wortelen van je oer pijn. Je kaak wordt wijd opengetrokken  en met klemmen vastgehouden, je kunt amper slikken, laat staan dat je normaal kunt ademhalen tussen al de stress bij het zicht van de marteltoestellen die in je mondholte binnendringen en deze van de bijna obsessieve blik van de persoon die u pijn doet om u ervan te verlossen. In andere middens noemen ze dat sado-macho praktijken. Maar je bent geen macho. Je wilt toch tegenspartelen, je van de stoel wegrukken. Maar je moet volharden in de pijn om die te laten wegebben. Je wordt geconfronteerd met je ik, die eigenlijk zoals je vlees heel zwak is. Maar goed, je houdt vol omdat je weet dat de sessie slechts 30 minuten kost. 

Kost?

Want… je moet er nog voor betalen ook. En als uw sadomeester u verlossend zegt : “driemaal spoelen”  veer je dan opgelucht uit de stoel… hoeveel: 89 €? Met plezier, een peulschil als losgeld. Als ik hier maar snel weg kan komen. Overtuigd dat hij bij jou iets opgewekt heeft, roept de man in het wit u nog enthousiast na:   “…en als de pijn terugkomt , bel dan maar onmiddellijk voor een nieuwe  afspraak.” Het zal wel!

Déjà vu? 

Bij verkiespijn is dat hetzelfde. Je weet niet dat je het hebt, maar het wemelt ervan in uw onderbewustzijn. Je gemeente zit vol gebreken, maar je hebt er toch moeten mee leren leven. Gewenning? Je troost je dan maar gedwee bij de gedachte dat het gemakkelijker hier ondergaan of lijdzaam wennen is… dan pakweg aan de Brugse Poort. Dat moet wel gezegd worden.  Je zit hier toch in een exclusieve residentiële omgeving met (volgens de statistieken) overwegend ‘rijkaards’.

Men belooft dat men zoals altijd de belasting laag zal blijven  houden, dat men het uniek en groen karakter van onze gemeente verder gaat in stand houden, ook een warme (met de opwarming van het klimaat is dat, me dunkt, een open deur.) daarenboven een sociale en veilige gemeente beogen  ook. Veilig? Iedereen moet zich hier privé een duur alarmsysteem aanschaffen om zijn  dikke villa veilig te houden. Ik kon me dat niet onmiddellijk permitteren en heb ten behoeve van mijn veiligheid een goedkoper instapmodel gekocht. Een hond, een schrijvershond, de Latemse BV Largo, die door zijn poot op gevoelige thema’s te heffen, menig burgemeester de gordijnen ingejaagd  heeft. Maar ik heb hem wegens de hoge prijs van hondenbrokken en jammer genoeg veel veeartsenconsultaties, na zijn schielijk overlijden niet vervangen. 

Verder: het optimaliseren van wegenis en mobiliteit, het opkalefateren van gemeenschapslokalen, het verenigingsleven en het cultureel erfgoed koesteren. Geen fusie, (misschien dan eindelijk wel een ‘fissie’ van Latem-Deurle denk ik dan weer heel pervers?)  

Enfin, in een notendop is het dat wat men mij voorspelt. Bis repetita placet. 

Latijn slaat in NVA middens aan, niet? Met wie gaan die nu in kartel?

Ik krijg kiespijn omdat ik vooral nood heb aan aan fiets- voet- en ‘auto’-paden die minder door elkaar lopen  en minder ‘moordend’ zijn. Ik denk aan al die immobielen (zonder trema): hoe die weer mobiel te maken in zo een chaotisch (dorps)verkeer. Ik denk aan rust, maar hoe maak je die luidruchtige mobieletten als tijdens de Loatemsche kermisnachten dan weer immobiel? Het lijkt dat heel de gouden jeugd de Dax zonder uitlaat van zijn grootvader weer van stal heeft gehaald.  Elektrisch rijden? Ook wel gevaarlijk, men ziet of hoort ze dan weer niet, maar de gebruikers hebben wel veel laadpunten, al dan niet privaat. We moeten mee met de hype!

Wacht! Men belooft ons ook nog dat in onze gemeente  alles nabij en bereikbaar is…en dat de lokale economie groeit en bloeit. Ja, maar vooral de  Immobiliënagentschappen  (deze keer met trema). Immobiliën zijn per definitie immobiel, maar in ons welzijnsdorp niet. Het is een markt in beweging. Onze gemeente staat ook niet stil en maakt hier gewillig plaats voor. 

Behalve voor parkeerplaatsen om onze protserige SUV’s te ‘bumpen’ en te dumpen. Ne mens wilt dan eens een dure villa kopen, diezelfde mens kan dan ongemoeid in deze veilige gemeente dan maar zijn overmaatse SUV simpelweg op het fietspad parkeren en bot reageren op de koop toe.

Overlever ( heeft ook lekkere kalfslever trouwens) Roland heeft vermoedelijk om die reden dan maar zelf in een privé parking geïnvesteerd. Zo middenstand minded is onze exclusieve gemeente niet! Liever mega buildings om de skyline te verknoeien en kapitaalkrachtige winkelketens ruimte te geven voor stores, burelen en chique lofts. Kleine middenstand en sociaal wonen wordt hier niet gekoesterd.

MAAR? Zal het na de verkiezingen veranderen van spelers? We kijken uit wat het wordt.

(NVDR: bij het ter perse gaan van dit artikel hebben we nog niet kunnen te weten komen of de gemeente een tegemoetkoming hiervoor naar Roland toe heeft voorzien of integendeel deze nog extra  hierop gaat belasten.)  

Ik krijg verkiespijn. Iets dat om de 6 jaar in september opkomt.

Verkiespijn…de slakken hadden gelijk, ik had die zelfvoldane beloftes uit het onvoltooid verleden toch best niet gelezen, noch geloofd…

Daarbij, die man of vrouw op die foto, die dat zo zelfzeker allemaal verkondigde en datzelfde nu weer oprakelt , daar heb ik trouwens toch niet voor gestemd. De vriendjes hebben  hem/haar zelfbenoemd, en hij/zij durft dan nog te vragen dat we zouden gaan stemmen. Brengt dit wel zoden aan de dijk of blijft alles zoals we het moesten ondergaan?

Het zal wel. Déjà vu.

Larghost

door

DE LOATEMSCHE KLEPPE gaat zijn 28ste jaargang in!

In 1995 gingen we met een satirepamflet van start om op ludieke manier commentaar te geven of de spot te drijven over of met het reilen en zeilen in een dorp dat alom gehonoreerd werd met de eretitel van ‘Het kunstenaarsdorp in Vlaanderen’ en dit omdat enkele; de steden ontvluchtte, kunstenaars zich door de lokroep van de plaatselijke Lorelei, Binus Van den Abeele, verzamelden aan de pittoreske oevers van de Leie. Daar ontspon zich dan in de kortste keren het begrip ‘Latemse School’. volgens latere cultuur- en kunstrecensenten een jammere misvatting, want van een ‘school” was helemaal geen sprake. Het was eerder een samenloop van gunstige omstandigheden die deze kunstenaars daar samenbracht. Vooreerst was er de rust en schoonheid van landschappen als bos, weide en Leie maar bovenal de gedrevenheid van burgemeester en gemeentesecretaris Albijn Van den Abeele die, als gemeentemandataris en rentmeester van enkele gegoede families, de ‘zwervende’ kunstenaars een betaalbaar onderdak kon en mocht bieden en zo de knepen van zijn passie, de schilderkunst kon vervolmaken.

Nagenoeg een eeuw zou Latem een rustig, landelijk ‘boerengat’ blijven. Heerlijke tijden moeten dat geweest zijn. Verplaatsingen gebeurden met paard en kar, per fiets of te voet. Buurgemeente Deurle had toen al zijn kastelen en “huizen van plaisance’ waar de adel en de katoenbaronnen hun zinnen hadden op gezet. Latem zou snel volgen maar ‘echte’ kasteelheren waren er niet.
Toen Albert Feyerick, een Gentse katoenmagnaat, al in 1907 en later zijn broer Jacques het golfdomein ‘Les Buttes Blanches’ uitbouwden tot één van de mooiste Belgische golfclubs, volgden snel de villa’s van rijke industriëlen maar wel ten koste van heide en bossen. Ook de auto verscheen in het landschap, maar de ‘modale’ wandelaar kon toch nog ten volle genieten van de architectuur en de prachtig aangelegde tuinen. Van heinde en ver verschenen de ‘weekendwandelaars’ in de nog groene en fleurige dorpen en hun dreven. Midden de zestiger jaren kwam er overal ten lande een grote ‘verkavelwoede’. Tot dan was er amper een wetgeving voor stedenbouw, verkavelingen en bouwvergunningen. De landbouwgronden kregen de interesse van de grote ‘spelers’ bij bouwmaatschappijen en stegen in waarde. Deze wending betekende dan ook ook de teloorgang van het boerenleven. De hard labeurende landbouwers kozen voor geld. Sint-Martens-Latem kreeg een totaal andere ‘invulling’ en werd een eerder residentiële gemeente, die gelukkig nog wat landelijkheid bleef uitstralen. Met de jaren ebde ook het landelijke stilaan weg…

Het is echter niet aan ons om die geschiedenis uit te diepen. Over Sint-Martens-Latem, de kunst en de Leie verscheen al heel wat lectuur. Erudiete auteurs en heemkundigen penden lijvige boeken met bijhorende illustraties vol.

DE LOATEMSCHE KLEPPE… verscheen voor het eerst als pamflet in september 1995. In eerste instantie op 100 exemplaren, later opgedreven naar 500 met de steun van enkele plaatselijke middenstanders, gemeenteraadsleden en de drukker-koster van De Pinte, het latere Sixtobel. Het pamflet lag tot 2010 te grabbel in plaatselijke winkels, horecazaken en de bib of werd ‘gericht gebust’ door sympathisanten. Toen Drukkerijen De Muyter, Schaubroeck en Geers tussen 2000 en 2012 bijsprongen, kende de editie haar hoogtepunt en werd het verspreid op 2.000 exemplaren. De daaropvolgende jaren hielden we het hoofd boven water door sponsoring van Dhaene Tailor, Eurocarcenter en veel sympathisanten. De oplage en het formaat vielen terug maar de doelstelling van satire en ludieke berichtgeving bleef. Het pamflet ging ook viraal dankzij leiestreek.com en Facebook om tijdens de pandemie even terug ‘in de kast’ te gaan. Eind 2021 stonden we er terug en kregen we gastcolumnisten als Marc Nelen en Carlos Alleene om eens andere klokken te laten kleppen.

Hierna de nieuwste Kleppe en de eerste die zowel op papier en digitaal verscheen.

kleppe-eindejaar-2022Download
kleppe33-digiDownload
door

Latem Leven door het oog van ‘Cato Major’

Nu was ik, noch de redactie zinnens onze veer of pluim uit de inktpot te halen om ‘Latem Leven’ te recenseren, maar een trouwe abonnee dropte een niet te verwaarlozen en dus dankbare satirische bijdrage in onze mailbox .

En ja, we moeten toegeven dat er een kwalijke wind waait door de dorpen die nog steeds de kunstenaarsdorpen bij uitstek blijken te zijn in Vlaanderen.

De kunst die eertijds zo geprezen werd, is met stille trom verdwenen en verwezen naar veilinghuizen waar ze amper scoren.
De plaatselijke kunstenaars krijgen amper aandacht en worden overvleugeld door het best prijzig, commerciële aanbod van de ‘vigerende’ kunstgalerijen. Die hebben in hun ‘hypermarkten’ een aanbod aan in- of aangevoerde kunst van artiesten die happig zijn naar de muren van de ‘rijken’ over wie de media het zo vaak en graag hebben en die een sterk vertekend beeld geven van hoe Latem leeft.

De docusoap die momenteel loopt, accentueert onmiskenbaar die misvatting en brengt ergernis voor de modale inwoner.
Vooraleer wij ons hier op de redactie verder gaan verdiepen in het aanbod van ‘Naked Attraction’, de Dag van het Naakt Tuinieren’ of ‘Blootgewoon Museumbezoek ‘ geven we graag de ‘pluim’ door aan columnist en satiricus Cato Maior die voor ons de eerder genoemde docusoap fileerde.

LATEM  LEVEN.

Er is erg, er is erger en er is Latem Leven.

Er is een jongetje met een strak kontje en een hondje, die als hij klein was in een ton bleekwater is gevallen.   Het heeft een Hypocrates eedje afgelegd en komt dus doktoortje spelen op de Kortrijkse Steenweg.   Het heeft een schootvriendje dat zijn haartjes laat bijknippen onder toezicht van het kontje en zijn hondje.   Het hondje heet Louise en wordt regelmatig gekust en gemuild door Mijnheer doktoor.   Professor Van Ranst, trek uw rode pull aan en ren naar de studio’s, de hondepokken komen eraan.

Welkom aan onze nieuwe esthetische chirurg.  Vrouwen met beschaamde lippen, mannen met een te kort lontje, allen daarheen.

Ach, had ik maar een hamertje en een zaagje, ik zou….

Er is die ondernemer die iets onderneemt en dus een villa aan de Leie koopt.  Villa gebouwd in 1930 met een interessante geschiedenis tussen zijn muren.   Niets daarover, alleen wordt ons verteld in welke hoek het kinderbedje komt te staan.  Mevrouw is zwanger, vandaar.  Verder worden wij meegesleept in het misterie van de stank in zijn boot.  What is it ? Who done it ?   Is het een stinkdier, is het een lijk ?  Nu ook een Murder on the Leie,  Murder on the Latem Express ?   Nee hoor, gewoon een stuk plastiek te dicht bij de motor.   Spannend zeg.   De Hercule Poirot in ons blijft verweesd achter met deze ontknoping van  ‘t half zeven donker.

Er zijn die symphatieke Boxy’s.  Er is er maar eentje overgebleven in Latem.   De rest zit in de Caraïben op Harry Bellafonte’s island in the sun.  Ze bouwen een nieuw nestje, hotelletje, pied à sable, whatever.   Publiciteit, publicitorum.  Nu nog de prijs voor een all-in met extra korting voor VTM kijkers.  Goe bezig  Boxytjes, deugenietjes.

Er is die jongen die lichamen bouwt of in het jargon, een body builder.  Hij heeft een vriendin die niet op haar tong is gevallen , maar waarschijnlijk wel op iets anders.  Ze zoeken en bezoeken een appartement in Latem,  dat is nog eens  nieuws zeg.   De jongen met zijn lichaam als een kathedraal zien en horen wij dan raad geven aan de idioot van dienst in zijn gym lokaal.  Hij wijst hem op het belang van een gezonde geest in een gezond lichaam.  Waw, hij kent zijn Latijnse wijsgeren.   Wij wensen het jonge koppel veel geluk maar voor de rest kan mij dit alles geen moer, zelfs geen zier schelen.

Er is gelukkig Latem kermis met honden en geiten die moeten gekeurd worden.  Wie is de stomste geit van Latem.  Eerste prijs, een doos  bokkepootjes van Suffys.  
Maar er is ook Isabelle A op een podium, ze zingt haar ziel uit het lieve lijfje.  Is ze nog steeds dat lekker beest , ja hoor.  Haar te zien als intermezzo in dit slechtste programma sinds Latem Leven  vorig jaar, is een verademing.

Het beste van Latem Leven zien wij tijdens de reclame blokken, het is een opluchting om even te bekomen van wat voorafging.

Latem Leie in rust
door

DE LATEMSE KERMISKLEPPE

Met de kermissen in Latem en Deurle in zicht hebben we vanuit de redactie een opportuniteit gezien om ons satirisch pamflet een boost te geven met een extra editie.

Ondanks de tropische warmte hebben we wat druppels zweet overgehouden om via dat medium wat zinnige en zinloze tekst op de lezer los te laten. Let wel, lezen schaadt de gezondheid niet, integendeel!

Waarom zouden we het hier dan niet delen met een ruimer publiek uit de Leiestreek?

Veel leesgenot!

2022 KERMISKLEPPEDownload
door

Nelen Lyrics en de satire… in De Kleppe

De existentiële kapper

Mijn gebruikelijke kapper was niet beschikbaar voor mij, zei de vriendelijke dame aan de telefoon

Zoals aan de haren van mijn kaal hoofd- waar toch niet veel roofbouw meer kan op gepleegd worden – trok ik het mij niet aan. Prompt bevestigde ik mijn akkoord voor de als alternatief voorgestelde Steven.

Mannen onder elkaar weet je wel , voetbal , rioolpoltiek, de COVID , de prijs van de nafte, de Chinezen die ons als sushi’s gaan draaien en rauw opeten . En dat geritmeerd op de mantra : het is allemaal de fout van de Sossen . Dat allemaal haal je zo als thema’s aan tijdens een kapbeurt onder mannen.

Je flapt wat teloorgaande glorie uit je teloorgaande haarlokken en je vertrouwde kapper flapt het uitvergroot terug . “ het is nog veel erger dan je denkt” kapt en klapt hij dramatisch terug. En we zijn vertrokken.

Dan eens een diepe zucht , dan weer beginnen over een ander thema . Thema dat we dan telkens met mijn afgeknipt haar in een adem met “ het is allemaal de fout van de Sossen” wegblazen , alsof daarmee de Sossen en bijgevolg de problemen van de wereld worden weggewist .

Met de haargroei groeien die thema’s -helaas voor de wereld maar gelukkig voor mijn kapper- dan ook weer aan, en kunnen we elk kwartaal opnieuw beginnen.

Zo een kwartaalsessie van 15 minuten coiffeurpraat doet deugd en is gezonder dan een dagelijkse sessie van pakweg drie uur toogpraat en goedkoper dan een sessie (exclusief dure verslavende pillen) bij een of andere psychiater.

Merci P.

Steven echter.

Ontvangt me op een manier van een Premier Sommelier bij Hof van Cleve. Tous les égards.
Spreekt U respectueus met U aan. Overloopt uw wensen , deelt U de aangeboden opties mee en bevestigt uw keuze en bijgevolg zijn opdracht zonder één haartje te laten dwarrelen. Een pro. Zonder franjes .

Ik mag gaan zitten en probeer onmiddellijk de coiffeurpraat in gang te krijgen. Ik moet snel handelen want de beperkte tijd van 15 minuten coiffeurpsychatrie mag een chronische neuroot als mij aan zichzelf niet zo maar laten voorbijgaan.

Werkt u hier al lang ? Vraag ik aan het voor mij nieuw gezicht. Hij antwoordt dat hij al 14 jaar kapt maar dat hij hier zijn ontslag heeft gekregen wegens te weinig werk .

Hoe erg, zeg ik. Maar hij countert onverwachts mild. Ik ben soms een paar maand of jaar zonder werk en ik geniet ervan . En als het weer nodig is dan vind ik wel gemakkelijk weer werk.

Ik sta ( of liever zit) versteld. Geen schrijnende toestanden . Geen Vlaams geklaag over bazen .Geen rood gezeur over bonzen. Geen betutteling . Geen gepamper. De hemel trekt helemaal open en zelfstandig blauw boven mijn kappersstoel.

Hoe oud bent u dan met uw veertien jaar ervaring ? ( ik had hem geen 30 jaar ingeschat) .

Wat maakt het uit ? Dat is weer typisch. De mensen willen iedereen in vakjes onderbrengen . Ik tel nooit . Noch geld , noch tijd. Dat zei ik onlangs tegen mijn bankier die zich zorgen maakte of ik “rondkwam”. Loopt al heel zijn leven achter geld aan en heeft nooit genoeg . Ik heb altijd genoeg . Genoeg tijd.

Ik voel meer en meer aan dat Steven eerder mijn geweten dan mijn haar aan het bijknippen is.
Waar woont u ? Probeer ik het gesprek dan maar van het onvatbare “ Nu” naar het hopelijk tastbaarder “Hier ” , om te buigen .

Ergens in de buurt rond Gent ( zichzelf beperken tot het Hier is hem even vreemd , en zijn Hier lijkt zelfs tijdelijk, is ,wie weet ,al geen Nu meer/ wat een irrelevante vraag)

En alsof hij mijn volgende coiffeursvraag al wilt voor zijn : Een van mijn vrienden vroeg me onlangs of ik me niet eenzaam voel. Maar neen . Eenzaamheid bestaat niet . Eenzaamheid is een perceptie die ons door de maatschappij wordt ingelepeld. Alleen zijn moet eenzaam zijn ? Zo voel ik het niet aan. Het zijn de anderen die u dat aanpraten.

Ik weet niet wat ik hoor. En zie niet wat hij kapt. Al hakt hij vanbinnen wel wat dogmatische taboes om.

Hij weet dat ik niet weet en vervolgt:
Sinds mijn acht jaar stel ik me vragen over de zin van het leven . Ik vind dit boeiend , vervolgt hij. Ik ga naar lezingen op de universiteit. En haal bij de Bib heel regelmatig boeken over onder anderen existentialisme en neurowetenschappen . Maar ook …

Een existentiële kapper!

Ik snak naar adem en bevestig bijna zelfverdedigend dat ik ook graag lees . Maar de rollen zijn omgekeerd . “ Ah ja ? “hij lijkt me amper te geloven en klasseert me waarschijnlijk meewarig bij het legertje kookboeken- en stationromanlezers.

Ik ben helemaal kortgeknipt en gekortwiekt : is het Nu dan Hier nog of is het Hier al lang Nu niet meer ?

We rekenen af . Als een psychiatrisch voorschrift schrijft hij iets op een briefje: Krishnamurti ( “why are we here”?) en Osho . Ik kan U de lectuur van hun boeken aanbevelen . Ten bewijze dat ik zijn les goed begrepen heb en ook wel iets lees probeer ik nog snel iets over Thomas Piketty : dat geld meer opbrengt dan arbeid. Dat dat een schande is. Maar ik voel aan zijn gelaten houding dat hij dat allang weet . En vooral dat hij daarmee kan leven . (Waar ben ik in Godsnaam mee bezig).

Want hij heeft genoeg . Genoeg tijd.

Niet zoals zijn bankier. En niet alleen zijn bankier,trouwens.

(Waar gebeurd ietwat bijgeknipt verhaal)

kleppe-november-2021-digitaal-1Download
door

DE KLEPPE NOUVEAU EST ARRIVE

Een nieuw schooljaar start je ook met een vleugje satire !

Lees dus hier de satire bij DE LOATEMSCHE KLEPPE KLEPPE SEPTEMBER_OKTOBER 2020 digi

2020. een bijzonder jaartal met veel wolfijzers en schietgeweren maar PLEUJE staat niet in ons leuze

Opletten en naar het bord kijken is de boodschap !

Kies de ADVOCAAT tot boom van het jaar !

https://www.sint-martens-latem.be/stem-de-advocaat-in-deurle-tot-boom-van-het-jaar

 

 

door

DE LOATEMSCHE SATIREFOLDER KOMT ER WEER AAN

Het was kommer en kwel tijdens de lockdown ! Geen bezoek en alleen de muren van ons kot stormden dreigend op ons af. De vereenzaming was groot. Gelukkig konden we het overleven via de videochat maar sociaal (lees: fysiek) contact verliezen doet veel kwaad aan het mentale bij de mens. Pas als we geïsoleerd zitten, beseffen we hoe hard we mekaar nodig hebben ! Hoewel onze ‘leiders’ gewaarschuwd waren voor de komst van een pandemie leek het de ver van hun bed show en was volksgezondheid er niet klaar voor. Virussen komen er ieder jaar in meerder gedaantes op ons af. Hoe ze ontstaan daar hebben wij het raden naar. Onze virologen waren gelukkig alert want reeds in december vorig jaar waarschuwde Marc Van Ranst voor de gevaren. Goede raad in de wind slaan kon nog ernstiger gevolgen gehad hebben dan nu al het geval was.

Of het virus nu in Wuhan op de markt kwam of uit een ‘labolek’ ontsnapte zullen we nooit met zekerheid kunnen achterhalen. Het heeft ook geen nut want nu zijn het vijgen na Pasen.
Sommige media verdenken de rijken der aarde van een virale push met als doel de destabilisatie van de wereldbevolking. Zo heeft elke ‘denker’ wel zijn theorie. Op onze redactie viel een link naar ‘de andere krant’ binnen maar als je dat assimileert, kom je nog meer in angst en verwarring en dus boksten we maar een papslepeltje satire op het bord in de hoop onze lezer wat te verstrooien en te entertainen.
Je leest het hier met een muisklik op de pdf  KLEPPE juli augustus DIGITAAL

sticker cropped

 

door

Sint-Martens-Latem waar rust en stilte zich hervond

OOK KUNSTENAARSDORP IN CORONAMODUS

Je gelooft je oren en ogen niet ! Latem en Deurle twee kunst- en horecadorpen bij uitstek werden door het virus genekt.

Het moet decennia geleden zijn dat het zo rustig geweest is in de contreien.
Het horeca- en galerijleven is noodgedwongen in slaapmodus. Af en toe een eenzame wandelaar op de vele uitgestippelde wandelwegen of een dierenvriend die zijn hond een ‘uitje’ geeft en… amper motorengeronk.

Sommige winkeliers en restaurants bieden ‘take-away’ mogelijkheden aan om zich tegen de nakende crisis te wapenen. Als je iemand kruist, hangt er geen praatje aan vast, je weet nooit waar Corona schuilt. Ook in de winkels wordt de afstand gerespecteerd. Gelukkig voor de plaatselijke middenstand wordt de oproep ‘koop lokaal’ goed opgevolgd en blijven de winkels nog trouw bezocht of gaan ook online.

Wij van ‘leiestreek.com’ houden ons in ‘lockdown’ en bieden u de nieuwste editie van ‘De Loatemsche Kleppe’ hier aan : KLEPPE APRIL 2020

Nieuws van DEN LAETHEMSCHEN VRIENDENKRING : 2020 Nieuwsbrief 20.1[3821]

Hou jullie gezond en” be alert’ !

(foto’s Daniëlle Gryson en Marleen Van De Sompel)

LATEM MOLEN MAART 2020

90767033_2950747218281746_2775027491486564352_o

door

DE LOATEMSCHE KLEPPE, het satirisch pamflet, ligt weer netjes in de rekken

De nieuwste versie van het Latemse satirisch blaadje ligt bij de meeste verdeelpunten te wachten op de al dan niet gretige lezers.
Een vraag die de redactie zich vaak stelt is wel de noodzaak van een gedrukte versie.

En ja, hoewel er op vandaag al 223 sympathisanten de kleurenversie digitaal thuis toegestuurd krijgen, bevestigen de sympathiserende middenstanders en dito verdelers dat het pamflet nog steeds gegeerd blijft en zelfs mettertijd een verzamelobject geworden is.

Volgend jaar bestaat het pamflet 25 jaar.

 ‘De Loathemsche Kleppe’, nieuws en satire uit Sint-Martens-Latem, verscheen voor het eerst in september 1995. Nu eens zalvend en dan weer slaand, maar het gratis blaadje sloeg aan en dat opende uiteindelijk de weg voor een nieuwe uitdaging voor de uitgever: het meebesturen van het dorp. Die droom werd in 2000 werkelijkheid, maar gezien je als ‘gewoon’ raadslid jouw stempel niet voluit kon drukken op het beleid, nam Birke de Kleppe het voornemen om – tot spijt van wie het benijdt – via ‘zijn’ kanaal kritiek te blijven spuien over de leefgewoontes, de verstedelijking, de onhebbelijkheden, het snobisme of het bestuur in een kleurrijke gemeente, maar daarenboven het plaatselijk dialect in ere te houden en enkele portretten te schetsen van figuren uit het rijke verleden van wat ooit een rustige, landelijke gemeente was.

Toen eind, 2010, de sponsors van de gedrukte versie afhaakten, was zelf financieren geen optie. Sinds dan ‘tapte’ het satirische vat nog enkel digitaal.
In 2016 dienden sponsors zich echter weer aan en zij zorgen er nu weer voor dat de gedrukte versie, weliswaar afgeslankt maar voortaan  tweemaandelijks opnieuw in de plaatselijke verdeelpunten gratis te grabbel ligt of door enkele sympathisanten aan huis bezorgd wordt in zorgcentra.

 

Hier lees je de Herfsteditie : KLEPPE HERFST 2019 digitaal