De existentiële kapper

Mijn gebruikelijke kapper was niet beschikbaar voor mij, zei de vriendelijke dame aan de telefoon

Zoals aan de haren van mijn kaal hoofd- waar toch niet veel roofbouw meer kan op gepleegd worden – trok ik het mij niet aan. Prompt bevestigde ik mijn akkoord voor de als alternatief voorgestelde Steven.

Mannen onder elkaar weet je wel , voetbal , rioolpoltiek, de COVID , de prijs van de nafte, de Chinezen die ons als sushi’s gaan draaien en rauw opeten . En dat geritmeerd op de mantra : het is allemaal de fout van de Sossen . Dat allemaal haal je zo als thema’s aan tijdens een kapbeurt onder mannen.

Je flapt wat teloorgaande glorie uit je teloorgaande haarlokken en je vertrouwde kapper flapt het uitvergroot terug . “ het is nog veel erger dan je denkt” kapt en klapt hij dramatisch terug. En we zijn vertrokken.

Dan eens een diepe zucht , dan weer beginnen over een ander thema . Thema dat we dan telkens met mijn afgeknipt haar in een adem met “ het is allemaal de fout van de Sossen” wegblazen , alsof daarmee de Sossen en bijgevolg de problemen van de wereld worden weggewist .

Met de haargroei groeien die thema’s -helaas voor de wereld maar gelukkig voor mijn kapper- dan ook weer aan, en kunnen we elk kwartaal opnieuw beginnen.

Zo een kwartaalsessie van 15 minuten coiffeurpraat doet deugd en is gezonder dan een dagelijkse sessie van pakweg drie uur toogpraat en goedkoper dan een sessie (exclusief dure verslavende pillen) bij een of andere psychiater.

Merci P.

Steven echter.

Ontvangt me op een manier van een Premier Sommelier bij Hof van Cleve. Tous les égards.
Spreekt U respectueus met U aan. Overloopt uw wensen , deelt U de aangeboden opties mee en bevestigt uw keuze en bijgevolg zijn opdracht zonder één haartje te laten dwarrelen. Een pro. Zonder franjes .

Ik mag gaan zitten en probeer onmiddellijk de coiffeurpraat in gang te krijgen. Ik moet snel handelen want de beperkte tijd van 15 minuten coiffeurpsychatrie mag een chronische neuroot als mij aan zichzelf niet zo maar laten voorbijgaan.

Werkt u hier al lang ? Vraag ik aan het voor mij nieuw gezicht. Hij antwoordt dat hij al 14 jaar kapt maar dat hij hier zijn ontslag heeft gekregen wegens te weinig werk .

Hoe erg, zeg ik. Maar hij countert onverwachts mild. Ik ben soms een paar maand of jaar zonder werk en ik geniet ervan . En als het weer nodig is dan vind ik wel gemakkelijk weer werk.

Ik sta ( of liever zit) versteld. Geen schrijnende toestanden . Geen Vlaams geklaag over bazen .Geen rood gezeur over bonzen. Geen betutteling . Geen gepamper. De hemel trekt helemaal open en zelfstandig blauw boven mijn kappersstoel.

Hoe oud bent u dan met uw veertien jaar ervaring ? ( ik had hem geen 30 jaar ingeschat) .

Wat maakt het uit ? Dat is weer typisch. De mensen willen iedereen in vakjes onderbrengen . Ik tel nooit . Noch geld , noch tijd. Dat zei ik onlangs tegen mijn bankier die zich zorgen maakte of ik “rondkwam”. Loopt al heel zijn leven achter geld aan en heeft nooit genoeg . Ik heb altijd genoeg . Genoeg tijd.

Ik voel meer en meer aan dat Steven eerder mijn geweten dan mijn haar aan het bijknippen is.
Waar woont u ? Probeer ik het gesprek dan maar van het onvatbare “ Nu” naar het hopelijk tastbaarder “Hier ” , om te buigen .

Ergens in de buurt rond Gent ( zichzelf beperken tot het Hier is hem even vreemd , en zijn Hier lijkt zelfs tijdelijk, is ,wie weet ,al geen Nu meer/ wat een irrelevante vraag)

En alsof hij mijn volgende coiffeursvraag al wilt voor zijn : Een van mijn vrienden vroeg me onlangs of ik me niet eenzaam voel. Maar neen . Eenzaamheid bestaat niet . Eenzaamheid is een perceptie die ons door de maatschappij wordt ingelepeld. Alleen zijn moet eenzaam zijn ? Zo voel ik het niet aan. Het zijn de anderen die u dat aanpraten.

Ik weet niet wat ik hoor. En zie niet wat hij kapt. Al hakt hij vanbinnen wel wat dogmatische taboes om.

Hij weet dat ik niet weet en vervolgt:
Sinds mijn acht jaar stel ik me vragen over de zin van het leven . Ik vind dit boeiend , vervolgt hij. Ik ga naar lezingen op de universiteit. En haal bij de Bib heel regelmatig boeken over onder anderen existentialisme en neurowetenschappen . Maar ook …

Een existentiële kapper!

Ik snak naar adem en bevestig bijna zelfverdedigend dat ik ook graag lees . Maar de rollen zijn omgekeerd . “ Ah ja ? “hij lijkt me amper te geloven en klasseert me waarschijnlijk meewarig bij het legertje kookboeken- en stationromanlezers.

Ik ben helemaal kortgeknipt en gekortwiekt : is het Nu dan Hier nog of is het Hier al lang Nu niet meer ?

We rekenen af . Als een psychiatrisch voorschrift schrijft hij iets op een briefje: Krishnamurti ( “why are we here”?) en Osho . Ik kan U de lectuur van hun boeken aanbevelen . Ten bewijze dat ik zijn les goed begrepen heb en ook wel iets lees probeer ik nog snel iets over Thomas Piketty : dat geld meer opbrengt dan arbeid. Dat dat een schande is. Maar ik voel aan zijn gelaten houding dat hij dat allang weet . En vooral dat hij daarmee kan leven . (Waar ben ik in Godsnaam mee bezig).

Want hij heeft genoeg . Genoeg tijd.

Niet zoals zijn bankier. En niet alleen zijn bankier,trouwens.

(Waar gebeurd ietwat bijgeknipt verhaal)