Chris De Clercq heeft zich in zijn rijk gevulde carrière zich zowat alle disciplines van de beeldende kunst eigen gemaakt. Alleen het conceptuele kon hem niet bekoren.

Een kunstwerk moest esthetisch, verzorgd, afgewerkt zijn. Schoonheid en uitstraling zijn voor hem als artiest primordiaal.
Waar hij in zijn prille beginperiode (1957) beïnvloed werd door de abstracte en de constructivistische kunst, keek hij tot 1964 op naar het maniërisme van de 19de/20ste eeuw waar de figuren in de meest ondenkbare, verdraaide poses werden afgebeeld.
Eén facet kon hij echter niet van zich afzetten: de vaardigheid en de uitstraling van figuren als Da Vinci, Michelangelo, El Greco en dichter bij ons Jeroen Bosch. Zij bleven zijn initiële voorbeelden.

De tweede helft van de jaren zestig stak de humane beleving bij hem op. Grootsheid en verval werden meer en meer een thematiek in zijn geschilderde en vooral in zijn getekende oeuvre.

In de jaren zeventig verschijnt de symboliek. Dit resulteert in fijnzinnige surrealistische taferelen onder invloed van zijn vroegere docenten Octave Landuyt en Jos Trotteyn en brengt hem uiteindelijk toch terug naar zijn passie voor de kunst van Jeroen Bosch.

In 1978 komt Chris De Clercq in contact met een schildercollectief rond Wally Van De Velde en het ‘Kunstschip Dronghene’. De Symboliek blijft, maar onder invloed van dit collectief gaat Chris zich verdiepen in de Egyptische kunst.

In de jaren tachtig schildert hij o.a. ‘De 12 tekens van de Dierenriem’ en ‘De 7 Hoofdzonden’, werken die, samen met zijn ontelbare fresco’s en trompe-l’oeils tot het summum van zijn oeuvre worden gerekend.
Op zijn vijftigste wordt Chris voor het eerst vader en dat brengt hem een geestelijke verrijking. Het wordt een inspiratiebron voor totaal nieuwe, ja vernieuwende, schilderijen en aquarellen.Het symbolisme verwatert en ruimt plaats voor een eerder impressionistische benadering van de schilderkunst. Van dan af aan krijgt hij ook meer aandacht voor de aquarelkunst.

In 1996 raakt Chris dan weer in de ban van de Indische cultuur en vindt er Zen, de rust. Een tocht door de Thar-woestijn en de mystieke eenvoud van de Indiërs resulteren in eenvoudige, maar schitterende aquarelreeksen.

Die zalige ervaring zal hij later doortrekken tot zijn eigen habitat, de wijk Hoog-Latem, de Provence en zijn favoriete vakantieplekken Lago D’Iseo, Monte Isola in het Italiaanse Trente waar hij trouwens vaak eregast was bij de bloemenfeesten, in Peschiera (2014) en in Carzano (2015) waar hij door het plaatselijke gemeentebestuur met een solotentoonstelling geëerd werd.

Het ontluiken en de aanleg van de Westerplas en de Oosterdijk was voor Chris De Clercq een nieuwe uitdaging. Dit, naar plaatselijke normen, immens overstromingsbekken groeide uit tot een prachtig natuurreservaat met een grote diversiteit aan fauna en flora.
Chris kon er uren genieten, schetsen of fotograferen en legde zijn impressies vast op doek en papier. Als gastdocent bij diverse kunstcollectieven kon hij er, schier in zijn achtertuin, met zijn ‘leerlingen’ van Art@De Pinte of Latems Creatief vaak schetsen of aquarelleren in een natuur die hem boeide en ook artistieke zuurstof gaf.

Half november 2018 bracht hij, hoewel toen al zwaar ziek, met de steun van zijn vrouw Mia en enkele vrienden nog de tentoonstelling ‘Reflecties’ in de Pastorie van Deurle. Hij wou zelf en op de gepaste wijze, dus fier, met een selectie uit zijn rijk gevulde parcours en oeuvre afscheid nemen. Enkele weken later, op 14 december 2018, moesten ook wij definitief afscheid nemen van deze gulle kunstenaar en warm mens.

Nu, vijf jaar later, brengt zijn weduwe, Mia, een selectie uit zijn oeuvre naar de plaats waar hij toen zelf, tussen zijn werk, familie en vrienden afscheid wou nemen. Deze herdenking is vrij en doorlopend toegankelijk op 21, 22 en 23 april 2023.