In museum Gevaert-Minne gaat Latems kunstenaar Gideon Kiefer (°1970, Neerpelt) in dialoog met werken uit de vaste collectie.
Een selectie schilderijen en tekeningen uit verschillende periodes worden tentoongesteld in de intieme ruimte van de schaapstal.

Doorheen zijn oeuvre onderzoekt Gideon Kiefer de poreuze fragiliteit van het geheugen. Daarnaast bevat zijn werk vaak een subtiele maatschappijkritiek waarbij contemporaine ecologische, sociale of politieke kwesties niet geschuwd worden.

De titel van de tentoonstelling ‘The Room Is Lit By Electric Light’ verwijst naar het liedje ‘In My Room’ van Yazoo uit zijn jeugd. Deze song vormt de oorsprong van de gelijknamige tekening die een waterval voorstelt in een museumzaal met straatverlichtingspalen.
Bij een plaatsbezoek aan het museum vielen de strakke witte muren, de uitgelichte werkjes en spots hem op. De kunstenaar maakte daardoor een associatie naar de kamers waar enkele van zijn werken zouden hangen. Enerzijds is er het kunstmatig licht dat refereert aan het feit dat de landschappen in zijn atelier geschilderd worden. Anderzijds kan  het een knipoog zijn naar het belang van het licht van de streek voor de Latemse kunstenaars die zich hier kwamen vestigen.

De tentoonstelling loopt van 8 augustus tot en met 18 oktober 2020 en is gratis te bezichtigen tijdens de openingsuren van het museum. Gezien de coronamaatregelen is vooraf reserveren verplicht. Dat kan op gevaert.minne@sint-martens-latem.be of 09 220 71 83.

Weetjes over de kunstenaar en zijn oeuvre : Geboren in 1970 werd Gideon Kiefer grotendeels beïnvloed door de jaren tachtig. Een generatie artiesten die opgroeide in en zich liet inspireren door de jaren tachtig. Ze werd beïnvloed door een periode van snelgroeiend mondiaal kapitalisme, politieke onrust, opmerkelijke vermogensverschillen, wereldwijde massamedia en onderscheidende muziek en mode, waaronder elektronische popmuziek en hip hop.

De jaren tachtig waren gekenmerkt door de Afrikaanse hongersnood, het hoogtepunt van de Koude Oorlog, en ook het einde ervan, gemarkeerd door de val van de Berlijnse Muur. Die beelden beroerden jong en oud, zo ook de toen bitter jonge Gideon die als tienjarige die cascade van informatie toen al probeerde te ventileren in potloodkrabbels, schetsen en tekeningen.

Gideon Kiefer bespeelt de figuratieve beeldtaal vandaag als geen ander. Dat biedt hem de mogelijkheid om vanuit zijn eigen, unieke gezichtspunt een wereld te creëren, gevuld met intieme en eigenaardige scènes waarin een symbiose wordt gevormd door de realiteit en het imaginaire.

In zijn oeuvre ontrolt Kiefer persoonlijke herinneringen en meer specifiek het wantrouwen jegens de nauwkeurigheid ervan.
Systematisch wordt dit intieme aspect gecombineerd met sociologische, politieke en ecologische thema’s, die eerder symbolisch worden weergegeven.
Het dreigende gevoel van onheil door de uitputting van natuurlijke bronnen en opwarming van de aarde is zowel in eerder als recent werk zeer aanwezig. Monumentale vogels, onevenredige bijen, gewelven geïnspireerd door de wereldwijde zaadbank in Spitsbergen, fragiele palen die buitensporige dammen ondersteunen, witte doeken in natuurlijke omgeving, in de wind gehuld of ondersteund door palen; watervallen waarvan het sijpelen en sijpelen van het water het gevoel van catastrofe versterkt, … Dit zijn slechts enkele van de metaforen die de kunstenaar gebruikt om angsten voor onze hedendaagse ecologische situatie te visualiseren.

Als visueel architect leidt Kiefer de kijker door een web van impliciete maatschappijkritiek en globalisering.

Gideon is gefascineerd door zogenaamde ‘autoriteit’-persona’s, die vaak lijken te zijn verbonden door een predicaat van controle. Hij benadrukt onbarmhartig dat deze macht – vertrekkend van artsen, wetenschappers en mensen uit het bedrijfsleven – relatief is en immanent gerelateerd moet zijn aan ‘onmacht’.
Gideon Kiefer brengt in zijn beelden – ontleend aan de realiteit – een eigen stempel, om ze vervolgens terug te geven aan de wereld. Hij legt de met kracht geassocieerde persoonlijkheden vast, herhaaldelijk in een netwerk van lijnen die doen denken aan compositie en perspectieflijnen die een metafoor zouden kunnen zijn voor structuur, orde en diepte, maar die ondertussen ook als aanwijzingen kunnen worden ervaren; als een raster waarin ‘het systeem” de neiging heeft vast te lopen…

• 

• 

• 

•