Bijna half Latem en Deurle liep de jongste 50 jaar altijd of af en toe langs bij ‘Huis Astrid’.
Ikzelf startte al bij haar winkeltje op de hoek van Latemstraat/Kouterbaan om duivenvoer te halen voor pa’s prijsbeestjes. Ons Astridje was pas 21 ik 18! Toen ze verhuisde naar de Latemstraat ben ik er blijven winkelen. Daar hing immers steeds die geëigende volkse sfeer van ons dorp. Een ontmoetingsplaats voor iedereen. Je hoorde de nieuwste roddels en beleefde er de hoogtes of laagtes van het echte dorpsleven.
Onze columnist, Larghost was zo gepakt door het afscheid van een fenomeen dat hij een ode schreef:
Astrid
Mijn tweewekelijkse wandeling door de Meersen
Hadden mijn gemoed weer tot rust gebracht
De apocalyptische beelden uit Valencia
Even weggewist
Hier en nu
Is de natuur onder controle
De Meersen werken nog
Hier en nu
Toch nog even
Ik ging bijna vrolijk terug naar huis
Met het onherroepelijk voornemen
Vandaag niet meer naar slecht nieuws
Te zien of te luisteren
Tot ik voorbij de gevel van Astrid voorbijkwam
Vandaag 31.10 om 10 u 30
In Sint Martinus
Iedereen welkom
Al was ik geen regelmatige klant
Van Astrid
Toch voelde ik me aangesproken
Het was al 10u 37
Maar toch keerde ik mijn passen terug
Naar Sint Martinus Kerk
Tjokvol
Gemiddelde leeftijd
Ruim boven de mijne
Het Latems verleden
Rouwde om haar verleden
Ik kende Astrid niet goed
Maar tijdens dat halfuurtje
Dat ik samen met haar familie en vrienden
Haar aan het herdenken was
Dacht ik dat het niet alleen Astrid was
Die weggegaan was
Neen, heel het dorp
Was hiermee aan het weggaan
Toch het èchte dorp
Dat van de rasechte Latemnaren
…
Ik wandelde als één van de laatsten
Buiten Sint-Martinus
En de zon bracht Astrid
Als bij wonder
Ook een laatste eer
Op deze grijze laatste dag
Laatste oktoberdag
Oprechte tranen rolden
Over gezonde rode wangen
Alle aanwezigen beseften het:
Het is niet alleen Astrid
Die is weggegaan
De ziel van het dorp
Is hiermee aan het weggaan
(foto Inge Cnudde)
Larghost
“Lost in Latem”
31.10.2024
DE LOATHEMSCHE KLEPPE IN DE LEIESTREEK 