Weg naar ooit/ de metafoor van de zandloper

Weg naar ooit. Tijd en ruimte lopen door elkaar. Het doet me denken aan een zandloper

Tijd en ruimte door elkaar. Niets is echt tastbaar, en als je het toch zou willen vormgeven/vasthouden is het ongrijpbaar want voorbij.

Ik heb van Albert een getekend boek ‘Weg naar ooit’ kunnen bemachtigen (haast u om nog één van de laatste exemplaren in voorintekening te pakken te krijgen. Vanaf maandag bij Uitgeverij Partizaan en boekhandels

Er zit een parfum van melancholisch verleden in, een zweem van vlucht naar nergens. Ik voel me even als een schipperende migrant in en dan weer uit deze maatschappij, onherroepelijk vastgemagnetiseerd op deze aardkluit.

“Weg naar ooit”. De titel alleen al spreekt me zo aan. Ik laat het even in mijn geest indringen en sudderen.

De kluit en ik. Wie van ons twee zal als eerste vergaan?  

Een migrant in eigen geest. Zo voel ik me dikwijls. In mijn eigen verbeelding. En als ik me in deze toestand bevind, dan lijkt alles relatief, onbelangrijk, vergankelijk, overbodig. Dan lijken de meeste mensen oppervlakkig , onverschillig, onbereikbaar, ontoerekenbaar. Een massa die gefrusteerd voor een rood licht staat te wachten op eeuwig groen.. Zal het hoofdpersonage zijn doel bereiken? Ik onthul niks. Ik laat het aan de lezer.