Snapshots

Het visitekaartje

Een bus van Lauwers staat ostentatief onze weg te versperren. Een sliert vergrijzende en gekromde k-way-ers kreunt en kraakt van de nauwe bustrap af. Dit duurt lang,  voel ik met mijn opgeblazen hondenblaas aan.

Weet je, van die Benidorm bastards die zich alles denken te mogen permitteren omdat ze een all-in dagreis aan 19 neuroots naar ons riant kunstenaarsdorp hebben geboekt.

Geboekt en gebakt, want gebak van bij warme bakker Suffys is vermoedelijk ook inbegrepen. De middenstand moet ook leven (hint). Volgens mij eindigde de all-in trip in de jolige zeventiger jaren in het Pompierke, waar om vier uur in de namiddag op de donkere dansvloer tussen zelfverklaarde vrij- en busgezellen een veelbelovend avontuurtje kon aangegaan worden. All-in.  

Het Pompierke is teloor gegaan. De Bastaards blijven maar komen.

En toen gebeurde iets ongelooflijks.

Aan de overzijde van de straat zie ik dat een man met haastige stap zich naar de sliert grijs-wit-paars- of geen harige haasten. Public relations zijn vaak lonend.
Terwijl ze voorbij het Kerkhof op weg naar de St Martinuskerk en de GGG ( Gemeentelijk Gedrocht Gebouw) slenteren spoedt de man zich naar deze onverhoopte doelgroep, op deze statistische (slechts één begrafenis om de zeven dinsdagen) lauwe dinsdagochtend

en dan nog aan zijn en ons Kerkhof !

Ik kan gedachten lezen en zag hem zich afvragen of dit een begrafenis was waar hij niet op de hoogte van was gesteld of die een concurrent had weggepikt. Die zijn heel agressief met mailingen en zo, en hadden meer dan één lijk van hem weggekaapt. Zelfs pré-mortem.
Dat vond hij beslist gortig, dacht ik met mijn hondenverstand.

Tjah, sinds Mijnheer Pastoor daar ergens boven Zaliger dan ooit aan het vertoeven was, en niet vervangen werd, is de communicatie tussen Kerk en Staat en plaatselijke dienstverlening wat aan het slabakken.
Oké, je moet de markt laten spelen en Onze-Lieve-Heer hier buiten laten, maar ik zag toch verbetenheid in zijn pas.

Dat alles kon ik in de gedachten van onze ondergraver (undertaker) lezen.
Deze opportuniteit was dan eerder een Lauwers’ dan een Gods geschenk: hij zou er gretig van gebruik maken. Zijn binnenzak vol met visitekaartjes over de riantste begraafplaats van België stapt ie statig op de doelgroep af.

“Ja maar, ik ga nog niet dood hoor, ben ik niet van plan ”, zou zijn eerste slachtoffer verontwaardigd reageren. Hebt u aan uw arme erfgenamen gedacht? Het zou toch voor uw kinderen en de familie veel leuker zijn om in de lokale luxehoreca aan een royale koffietafel na te praten dan in pakweg een frituur naast Campo Santo.
Allee, doe me een plezier en geef een belletje als het zo ver is . We doen trouwens ook all-in pakketten.

Ik zie het allemaal gebeuren. Ne mens moet op een deftige manier kunnen sterven. En dat moet netjes en georganiseerd gebeuren. Alle duurzame business begint met eerlijke informatie en deftige communicatie . Dat alles kan ik in de gedachten van de onbevlekte begrafenisgeldenontvanger lezen. 

Toen de sliert, na ook nog een verplicht, toch wel heel sterk aangeraden- kaarsje in St Martinus te heeft aangestoken ten gunste van de immer geld behoevende Kerkfabriek, weer in Lauwers’ luxe coach is gekropen, zijn mijn baasje en ik net terug van onze ochtendwandeling.

Normaal duurt Lauwers’  stop 10 minuten en onze ochtendwandeling 50 minuten. De gids kijkt nerveus en geïrriteerd naar zijn klok. Er ontbreken er nog twee. Het schijnt dat ze een toilet zochten en zoals men weet zijn die alleen op de begraafplaats te vinden. Tja, meegenomen, die twee kennen alvast de weg en hebben misschien de smaak te pakken. Beïnvloeding. Is daar dan toch ergens een link tussen Kerk, Staat en Business?

De gids vreet zijn kas, zijn pet en zijn tikker op. Ik hoor hem denken : “nagels van mijn doodskist”!

Hopelijk heeft ook een visitekaartje gekregen.

Largo, 

desalniettemin Life vanuit Sint-Martens-Latem 18.08.2021

Nu Largo uit zijn winterslaap is … Hierbij ook nog de OOGSTKLEPPE